zondag 23 september 2018

Verdriet is deel van het leven...

Absoluut niet van plan om hierover iets te schrijven. Waar trek ik de grens? Wat mogen (toekomstige) kiezers over mij weten? En vooral... Wat niet?

En dan werd ik wakker vanmorgen met een bericht van een vriendin op Whatsapp: een jonge fietser is gisterenavond aangereden en overleden in Haacht. Het gaat snel... Vooral FB werkt op zondagochtend overuren. Tragisch, geen woorden voor, triest, maar ook verwijten, boosheid, scheldwoorden, ... Een plots overlijden maakt veel los.

Ik verlam en wil eigenlijk mijn bed niet uit. Ik denk terug en voel opnieuw de pijn. Het plotse overlijden van mijn broer, nu bijna drie jaar geleden, het nieuws dat via de telefoon binnen kwam, de plaats waar ik het vernam, de onmacht, de verdoving, het ongeloof. Eigenlijk moeilijk te beschrijven. Eén ding is zeker: het leven is nooit meer wat het is geweest. Ouders die een kind verliezen, zus die geen broer meer heeft, kinderen die hun nonkel kwijt zijn. Familieverhoudingen wijzigen, mijn kindertijd werd iets nostalgisch.

Een rouwproces doorlopen doet pijn. Er komen krassen op de ziel. Nooit meer te herstellen, wel wat weg te vijlen. De omgeving kan troosten, met woorden en daden. Maar uiteindelijk moet je zelf met het verdriet aan de slag. En dat vergt veel energie en tijd. Dat is net wat we in onze maatschappij zo weinig hebben: tijd.

Wat me stoorde deze ochtend, was de opdringerige vraag naar nieuws over dit tragische ongeval. Oorzaken en schuldigen worden gezocht en liefst zo snel mogelijk gevonden. Want dan kunnen we het ongeval verklaren en weer doorgaan, case closed. Maar de realiteit is anders voor de rouwenden. Ze zijn zoekende en vinden geen gemakkelijke of voor de hand liggende oorzaken en gevolgen. Louter de vaststelling dat hun geliefde er niet meer is.

Vanuit dit gevoel schreef ik een boodschap op facebook 'Uit respect voor de ouders schrijf ik enkel dit: zoals velen van ons die te maken kregen met het plotse wegvallen van een geliefde (ongeval, hartfalen, zelfdoding) weten we dat voor de dierbaren het leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Scheldwoorden en verwijten helpen hen weinig vooruit. Boosheid is een deel van het rouwproces voor hen die betrokken partij zijn. Niet van hen die aan de kant staan, roepen en dan weer doorgaan....'

Liefs aan allen die een dierbare verloren...
Sofie


Geen opmerkingen:

Een reactie posten